Απικο
Απίκο-Μπολονέζ: Αγκίστρι ή Σαλαγκιά;
Ένα θέμα που απασχολεί πολλούς φίλους λίγο πριν ξεκινήσουν το ψάρεμα, είναι το αρμάτωμα του καλαμιού τους και ειδικότερα αν θα χρησιμοποιήσουν στο τελείωμα της αρματωσιάς τους αγκίστρι ή σαλαγκιά. Εμείς εδώ θα προσπαθήσουμε να βρούμε έναν γενικό κανόνα για την έναρξη του ψαρέματος, και στη συνέχεια, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες που θα συναντήσουμε, τροποποιούμε την επιλογή μας.
Αγκίστρι
Το αγκίστρι έχει ένα βασικό πλεονέκτημα: όποιο ψάρι καταφέρει και το καταπιεί, πολύ δύσκολα θα φύγει στη συνέχεια. Άρα η σίγουρη σύλληψη του ψαριού αποτελεί κυρίαρχο ατού. Αυτό σημαίνει ότι όσα ψάρια έχουν τη δυνατότητα να το καταπιούν, δύσκολα θα χαθούν. Έτσι σαργοί, σκαθάρια, μελανούρια, λαβράκια, μουρμούρες θα προτιμήσουμε να ψαρευτούν με αγκίστρι, μόνο και μόνο για αυτό. Η ασφάλεια που παρέχει το αγκίστρι είναι πολύ σημαντική όταν στόχος μας είναι κοπαδιαστά ψάρια (γιατί αν φύγει ένα, τότε φεύγει όλο το κοπάδι), ή ψαρεύουμε σε πολύ καθαρά νερά. Αντίθετα το αγκίστρι είναι ακατάλληλο για ψάρια τα οποία πιπιλούν και δεν καταπίνουν το δόλωμα.
Ζωντανά ή νωπά, φυσικά δολώματα όπως σκουλήκια, καραβιδάκια, γαρίδες, καλαμάρια, σουπιές, επιβάλουν τη χρήση αγκιστριού, άρα αν το δόλωμά μας είναι προκαθορισμένο, τότε η επιλογή του είναι μονόδρομος. Δε βολεύει σε μαλακά ζυμάρια, αλλά και σε ζυμάρια που θρυμματίζονται εύκολα.
Σαλαγκιά
Επειδή εδώ δεν περιμένουμε την κατάποση του δολώματός μας από το ψάρι, αλλά το τσίμπημα, μπορούμε να καρφώσουμε ψάρια και με μικροτσιμπιές. Άρα, έχουμε πολύ περισσότερα αγκιστρώματα ψαριών σε σχέση με το αγκίστρι. Όμως πρέπει να ξέρουμε ότι πολλά από τα αγκιστρώματα αυτά είναι επιπόλαια και μπορεί να ακολουθήσουν αρκετά ξεψαρίσματα, πράγμα άσχημο για ψάρεμα κοπαδιάρικων ψαριών.
Μαλακά ζυμάρια μπορούν να δολωθούν θαυμάσια, και με τη βοήθειά τους να αναζητήσουμε θηράματα που δεν καταπίνουν αλλά πιπιλούν το δόλωμα, με πρώτο και καλύτερο τον κέφαλο. Βέβαια, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι το κάθε κάρφωμα θέλει σήκωμα του καλαμιού και νέο δόλωμα, κάτι που δε συμβαίνει στο αγκίστρι, όπου μπορούμε να σηκώσουμε πολλές φορές την αρματωσιά μας έξω από το νερό, χωρίς να χρειαστεί αλλαγή δολώματος. Οι μικρές σαλαγκιές δε βολεύουν στα καρφώματα ή όταν τα ψάρια είναι μικρά και δε μπορούν να τις καταπιούν (οπότε αγκιστρώνονται εξωτερικά και σκίζονται εύκολα), ενώ αντίθετα έχουν θαυμάσια αποτελέσματα σε ψαρέματα μεγάλων σαργών, σκαθαριών και μελανουριών, με την προϋπόθεση ότι έχουν αγκιστρωθεί όχι από ένα μόνο άγκιστρο, αλλά από περισσότερα.
Η σαλαγκιά θέλει κάρφωμα πάνω στη τσιμπιά για να δουλέψει. Αυτό προϋποθέτει αρκετά χοντρές πετονιές, ώστε να αντέχουν στο σοκ του καρφώματος και να μη σπάνε. Σε ψαρέματα με πετονιές μικρής διαμέτρου δε μας κάνουν οι μεγαλύτερες σαλαγκιές και πάμε σε αγκίστρια, ή χρησιμοποιούμε πολύ μικρό νούμερο και δεν καρφώνουμε, αλλά περιμένουμε το μπούκωμα του δολώματος από το ψάρι (δηλαδή λειτουργούμε όπως στο ψάρεμα με αγκίστρι).
Συμπέρασμα: Αν στην περιοχή που ψαρεύουμε έχει κεφάλους, τότε θα χρησιμοποιήσουμε μεγάλη σαλαγκιά. Αν δεν υπάρχουν κέφαλοι, προτιμούμε το αγκίστρι. Αν δε γνωρίζουμε τι ψάρια κυκλοφορούν, τότε το δόλωμα είναι αυτό που θα μας καθοδηγήσει, ειδάλλως χρησιμοποιούμε μικρή σαλαγκιά λόγω παρόμοιας συμπεριφοράς με το αγκίστρι, και στη συνέχεια, τροποποιούμε την αρματωσιά μας ανάλογα με το τι θα παρατηρήσουμε.